Een verschrikkelijke nacht was het in de nachtbus van Hue naar Hanoi (helaas was dit niet de laatste en zeker niet de verschrikkelijkste busreis die we moesten doorstaan). 's Ochtends in Hanoi aangekomen konden we niet direct onze kamer in, dus zijn we de stad maar wat gaan verkennen. Op een gegeven moment dachten we in Madame Tussaud te zijn beland, het bleek echter Ho Chi Minh zelf te zijn. We stonden dus naar een 40 jaar oud lijk te kijken. Wat drie maand per jaar onderhoud in Rusland al niet kan doen

.

De volgende dag gingen we naar Halong Bay. Eenmaal op de boot, kregen we een heerlijke lunch voorgeschoteld en ondertussen vaarden we langzaam richting deeilanden waar Halong Bay bekend om staat. Na wat kayakken en wat rondzwemmen kregen we nog meer seafood, en sloten we de avond af met karaoke (we hebben genoeg zelfkennis, dus we hebben dit maar aan de Vietnamezen overgelaten

). De volgende dag hadden we de wekker om kwart over 5 gezet, zodat we van de zonsopkomst konden genieten. Sta je dan 's ochtends vroeg op zo'n boot terwijl er geen zon te bekennen is, beetje jammer. De rest van de dag heeft het ook geregend.

Na nog een dagje in Hanoi te hebben doorgebracht, gingen we met de nachttrein op weg naar Sapa. Na een korte, maar redelijke nacht kwamen we 's ochtends vroeg in Lao Cai aan, vanwaar we naar Sapa reden. Hier ontmoetten we onze gids met wie we de komende drie dagen zouden optrekken. We spraken af om meteen die dag de bergen in te trekken. Het is regenseizoen, dus sommige stukken waren ontzettend modderig en glibberig. Maar de route was prachtig. Je loopt echt tussen de rijstvelden door. Vanuit Sapa zijn we achtervolgd door twee vrouwen van één van de bergstammen (Black H'Mong people)die daar wonen. De hele ochtend liepen ze met ons mee. Toen we eenmaal in hun dorp aankwamen en zouden gaan lunchen, kwamen natuurlijk hun producten te voorschijn. Of we niet wat wilden kopen, nu ze ons de hele ochtend gezelschap hadden gehouden. Wij voelden ons min of meer toch wel verplicht, dus kochten bij beide dames wat (ze hebben trouwens wel echt mooie spullen). Nadat we de rest van het dorp hadden overtuigd dat we niet meer gingen kopen, konden we eindelijk aan onze lunch beginnen. 's Middags kwamen we aan bij onze homestay. Dit bleek echter een soort van ‘jeugdherberg' waar je met andere toeristen (wij waren met zijn vijven) kan slapen. We aten apart van het gezin en verder had je ook geen contact, wij hadden wel een iets andere verwachting van de homestay. De volgende dag trokken we verder door de bergen. Wederom kregen we prachtige uitzichten te zien. Toen we door een bamboebos liepen zagen we zelfs een slang. Gelukkig is Edwin dit keer niet gebeten

. 's Middags kwamen we weer terug in Sapa, zodat we nog tijd hadden om het mooie stadje zelf te bekijken. Na nog meer souvenirs gekocht te hebben, vertrokken we de volgende dag richting Dien Bien Phu (bij de grens met Laos).

Onze gids had ons aan kaartjes voor de bus geholpen, erg handig vonden we. Beetje jammer dat in de bus bleek dat de rest van de reizigers (allemaal lokale mensen) zeker de helft minder hoefden te betalen. We voelden ons dus toch redelijk opgelicht. Maar goed, dat was nog niet het ergste. We zaten met 27 mensen in een bus, terwijl er 22 zitplaatsen waren. Naast al deze mensen wordt zo'n bus ook tot de nok toe volgepropt met spullen. Echt comfortabel was het dus niet. Natuurlijk stonden we ook nog twee uur aan de kant met autopech. Uiteindelijk kwamen we 13 uur later (wij hadden gelezen dat het 8 uur zou duren) aan in Dien Bien Phu.

De volgende dag om kwart over 4 's ochtends ging onze wekker, zodat we op tijd bij de bus waren die ons naar Muong Khau in Laos zou brengen. Edwin had gezien dat er nog maar vijf mensen (incl. ons) op de lijst stonden, dus we hadden goede hoop op een fatsoenlijke rit. Dit viel erg tegen. Net als gister werd de bus helemaal volgestopt met goederen (zo vol dat de helft van de stoelen bedolven waren). We wisten twee stoelen naast elkaar te bemachtigen, maar zaten constant met onze benen in onze nek, alles behalve comfortabel te noemen. Naast nog drie andere toeristen, zat de bus vol met lokale mensen. Opgepropt en wel vertrokken we richting de grens van Laos. Tijdens enkele stops werden nog meer mensen met nog meer spullen ingeladen (we wisten niet dat een bus zo vol kon zijn). Na een hobbelige en stoffige rit kwamen we rond 1 uur 's middags aan in Muong Khau in Laos. Samen met de drie andere toeristen (twee Engelsen en een Spanjaard) gingen we in een bootje de rivier over en het stadje in. We gingen op zoek naar een pinautomaat, we hadden allemaal gelezen dat deze er was, maar helaas, het was zaterdag en de banken waren gesloten en we konden nergens pinnen. Gelukkig konden we de resterende Vietnamese Dongs en Euro's wisselen tegen Laos' Kip bij een guesthouse, waar we ook de nacht verbleven.

Onze eerste indrukken van Laos zijn hoopvol, in ieder geval lijken de mensen hier minder op geld belust dan in Vietnam en dat is wel een verademing. Of het ook echt zo is, kunnen jullie lezen inons volgende verhaal.

Groetjes Edwin & Sylvia

Ps: heeft iedereen een leuke vakantie gehad?