We dachten dat we alles wat betreft verkeerschaos al wel meegemaakt hadden, maar ons ene nachtje in Delhi en ons verblijf in Nepal maakte ons wel duidelijk dat het nog erger kan. Hier lappen ze werkelijk alle verkeersregels aan hun laars (als ze al verkeersregels hebben). Van een tweebaansweg wordt met gemak een 6-baansweg gemaakt en iedereen heeft constant zijn/haar hand op de claxon. We mogen van geluk spreken dat we 1. geen ongeluk hebben gehad tijdens een van de taxi- of busritjes, 2. niet zijn aangereden door één van de vele brommers/taxi's en 3. dat onze trommelvliezen niet gescheurd zijn. Met andere woorden: complete chaos! Maar we hebben het overleefd en waren echt onder de indruk van Nepal. Het was een land van hoogtepunten en dieptepunten. Maar daarover later meer.

De eerste twee dagen hebben we in Kathmandu doorgebracht, een ontzettend grote en vieze stad. Prullenbakken kennen ze hier niet, dus iedereen gooit alles maar op de grond, met als gevolg dat het zo'n beetje één grote vuilnisbelt is. Maar we hebben ook super veel mooie dingen gezien natuurlijk. We overnachtten in de wijk Thamel, hier zitten veruit de meeste reizigers en het is er erg gezellig. Veel winkeltjes en restaurantjes, dus erg leuk om rond te lopen. De tweede dag wilden we eigenlijk naar Nagarkot (aan het einde van de Kathmandu Vallei) om daar de Mt. Everest te zien. Maar helaas hing er een dikke mist in de bergen, dus daar zouden we niets zien. Dus zijn we maar in Kathmandu gebleven en hebben we verschillende tempels bekeken. Dit waren weer heel andere tempels dan die we al gezien hadden en waren ook erg mooi. Natuurlijk liepen we de nodige apen tegen het lijf, blijft leuk. We hebben ook een heilige plek bezocht waar mensen worden gecremeerd en waar vervolgens de as in de rivier worden gestrooid. Omdat dit gewoon op een openbare plek gebeurt, kan je dit allemaal zien. We hebben dan ook een ceremonie bekeken, erg indrukwekkend om te zien.

De volgende dag gingen we naar Pokhara. Het plan was om daar in het Annapurna gebergte van de Himalaya een driedaagse trekking te gaan doen. De busrit naar Pokhara ging door de bergen over smalle weggetjes in een bus die uit de jaren 50 stamde. We zagen dan ook verschillende bussen in de afgrond liggen. Gelukkig kwamen we na 7 uur veilig en wel in Pokhara aan. Bij het busstation werden we natuurlijk weer belaagd door vele Nepalezen (je raakt er toch nooit echt aan gewend hoor). Uiteindelijk maar bij iemand ingestapt die ons naar zijn guesthouse bracht. Voor 5 euro per nacht, zag deze er erg goed uit. Pokhara is een erg gezellig stadje en voor het eten hadden we al een route door het Annapurna gebergte gekozen. De volgende dag stonden we vroeg op om met een lokale bus naar Nayapul te gaan, hier zou onze trekking beginnen. Na twee uur over de weg gestuiterd te hebben kwamen we aan en konden we beginnen. Sylvia had echter wat last van haar buik en bij de eerste checkpost (we moesten een permit hebben en niemand had ons verteld dat we die in Pokhara al moesten halen, dus nu moesten we het dubbele betalen, in totaal 80 euro) ging het mis met Sylvia. We besloten even te wachten en wat te eten, maar het werd niet beter. Omdat we een twee uur durende rit terug naar Pokhara niet zagen zitten besloten we naar het eerste dorpje te lopen, ongeveer 10 minuten lopen. Ondertussen had Sylvia haar hele maag al geleegd. Gelukkig vonden we een lodge waar we konden verblijven. De hele dag rende Sylvia heen en weer tussen de wc en haar bed. Toen Edwin zich 's avonds ook nog niet goed ging voelen hadden we al snel door dat we niet zouden gaan trekken. Dat was echt flink balen dus, we hadden er zo lang naar uitgekeken en nu kon het niet. De volgende dag waren we beide niet in staat om te reizen, dus bleven we nog een dagje in het dorpje in de bergen. De dag erna besloten we naar Pokhara terug te gaan. Het was inmiddels donderdag en zaterdags zouden we naar onze volgende bestemming reizen. Sylvia was inmiddels weer wat opgeknapt alleen Edwin was nog ziek, dus zaterdags bleven we nog maar een extra dag in Pokhara.

Zondags stapten we eindelijk in de bus richting Chitwan Nationaal Park. Hier hoopten we neushoorns en tijgers te zien. We hadden al snel een guesthouse gevonden, maar nadat we daar een enorme spin de deur uit hadden gejaagd (en er zijn natuurlijk altijd twee...) en later nog tegen een rat aanliepen zijn we snel naar een ander guesthouse gegaan. De volgende ochtendvroeg gingen we op pad voor een wandeling door de jungle. Eerst zaten we drie kwartier op een ontzettend klein en gammel houten kano op zoek naar krokodillen (eigenlijk waren we wel blij dat we niet één zijn tegengekomen). Vervolgens gingen we ruim twee uur wandelen op zoek naar neushoorn ed. Al snel hoorden we een neushoorn, maar omdat we door ontzettend hoog gras liepen konden we hem niet zien. We liepen er in een cirkel omheen, maar nog konden we hem niet zien. Je kan natuurlijk moeilijk even om het hoekje kijken... Tijdens onze verder wandeling hebben we nog een krokodil in de rivier zien zwemmen en nog een opgevreten dier zien liggen en dat was het wel. 's Middags gingen we mee met een vijf uur durende jeepsafari, hopelijk hadden we nu meer geluk. Al snel stuitten we op een neushoorn die midden op het pad stond te eten en ook absoluut niet van plan was om aan de kant te gaan voor de drie jeeps die zich intussen op dit pad hadden verzameld. Na ongeveer een uur gewacht te hebben, ging de grote neushoorn het bos in en konden we verder. Tijdens de rit hebben we nog meer neushoorns, enkele herten en paar grote krokodillen gezien. Aan het einde van de rit werden we nog beloond met twee luipaarden die het pad overstaken. Maar dat ging zo snel dat we geen foto's konden maken. De dag erna hadden we nog één safari op het programma staan. 's Ochtends vroeg gingen we op de rug van een olifant op zoek naar de wilde dieren. Helaas moesten we het deze ochtend alleen met een paar herten doen. Maar het ritje op de olifant was wel erg leuk. Na deze olifant safari gingen we weer met de bus naar Kathmandu.

We wilden onze laatste dag in Nepal naar Nagarkot om te kijken of we toch nog een glimp van de Mt. Everest konden opvangen, maar helaas was het weer te bewolkt. Edwin had het briljante idee om toch even naar de Indiase ambassade te gaan om te kijken of we echt wel een tweede keer het land in konden (normaal moet er namelijk twee maanden tussen zitten). Hier bleek dat we toch een speciale toestemming moesten aanvragen (is onze India nachtmerrie dan nog niet afgelopen?) terwijl ons op het vliegveld van Delhi tot tweemaal toe ons was verteld dat het allemaal geen probleem zou zijn. We vulden snel de benodigde formulieren in en gelukkig konden we dezelfde dag ons paspoort nog ophalen met de benodigde stempel erin. Natuurlijk moesten we hier ook weer voorbetalen, wat moesten we anders ook verwachten. Maar gelukkig hebben we nog even gecheckt.

We zouden 's ochtends rond kwart voor 11 vliegen, maar door de dicht mist is onze vlucht naar kwart voor 1 verzet. En geloof ons maar, Kathmandu heeft geen modern vliegveld, dus dat wordt een lange ochtend. Het geeft ons natuurlijk wel even de tijd om dit verhaal te schrijven!

Met nog maar twee weekjes te gaan, proberen we nog een aantal dingen van India te zien. We zijn benieuwd. We hebben in ieder geval super genoten van Nepal, we vonden het echt een prachtig land. Zeker een aanrader!