16 december (de terugreis)

We hadden eigenlijk ons laatste verhaal al geplaatst, maar we wilden jullie toch het verhaal van onze terugreis niet onthouden!

Donderdagochtend vlogen we 's ochtends van Mumbai naar Dubai. Een korte vliegreis van 3 uur die zonder problemen verliep. Na een tussenstop in Dubai stapten we in het vliegtuig naar Düsseldorf, waar we opgehaald werden door onze ouders. Alles ging goed, totdat we boven Düsseldorf kwamen. Omdat het vlak daarvoor hard was gaan sneeuwen, was het vliegveld gesloten en konden we dus niet landen. Na een uur rondgecirkeld te hebben, kregen we te horen dat wij uit zouden wijken naar München. We baalden natuurlijk flink, maar ja wat moesten we eraan doen. Toen we in München waren geland hoorden we dat we later die avond weer naar Düsseldorf zouden vliegen. Na weer een dik uur gewacht te hebben, werd medegedeeld dat het nog onzeker was of we weer terugvlogen. Dit omdat Düsseldorf Airport om 11 uur 's avonds dicht gaat (ja echt, geen geintje). Natuurlijk wilden ze niet langer openblijven, dus na een paar uur in het vliegtuig konden we eruit en konden we naar een hotel dat Emirates geregeld had. En niet zomaar een hotel, we gingen namelijk de nacht doorbrengen in het Hilton Hotel in München. Rond 1 uur waren we eindelijk op de kamer. In de tussentijd stonden onze ouders al die tijd vast op de Duitse Autobahn en nu konden ze weer naar huis. De volgende dag hoorden we dat ze rond 4 uur 's nachts weer thuis waren. Al met al hebben zij 13 uur in de auto gezeten voor niets!

Na een korte nacht en een heerlijk uitgebreid ontbijt, kregen we rond 10 uur 's ochtends te horen dat ons vliegtuig om 2 uur 's middags naar Düsseldorf zou vliegen. Na de ervaring van onze ouders de vorige dag, spraken we af dat we met de trein naar huis zouden komen. Met een beetje vertraging konden we eindelijk het vliegtuig in. Daar zaten we vervolgens weer een uur te wachten toen er werd omgeroepen dat het nog wel twee uur kon duren. Dit was natuurlijk niet echt goed voor ons humeur, net zoals bij de rest van de mensen in het vliegtuig. Nog geen vijf minuten later werd er omgeroepen dat ze wat hadden aangedrongen en dat we toch meteen konden vertrekken, maar eerst moest het vliegtuig nog sneeuw- en ijsvrij gemaakt worden, dus al met al was het vier uur geweest toen we eindelijk opstegen. Om 5 uur landden we op Düsseldorf. Van Edwin's vader hadden we gehoord dat er om 18.10 uur een trein ging richting Arnhem. Gelukkig konden we deze halen, want door de sneeuw had deze natuurlijk ook vertraging. Het was ook nog eens steenkoud en omdat wij uit de 30 graden kwamen, waren wij hier niet opgekleed. Beide trokken we maar diverse lagen kleren over elkaar heen, maar wat hadden we het koud! In Oberhausen konden we nog net de trein naar Arnhem redden en in Arnhem naar Zwolle en in Zwolle stapten we op de trein naar Assen.

Na een lange dag van wachten, reizen en koukleumen kwamen we om half 11 's avonds aan op het station in Assen. De bergen in Frankrijk moeten maar even een dagje op ons wachten, nu vertrekken we zaterdagnacht naar de Alpen.

3 december t/m 16 december (India)

India! Dit land heeft de potentie om het mooiste land te zijn waar we zijn geweest. Het heeft alles: strand, bergen, cultuur, tempels, etc. En toch kunnen we niet zeggen dat we nou erg enthousiast zijn over dit land. Om eerlijk te zijn zullen we hier niet snel weer heen gaan, misschien zelfs wel nooit. Hoewel er namelijk ook zeker vriendelijke mensen zijn in dit land (de toeristen uit eigen land) zijn er teveel mensen met verkeerde bedoelingen. En daarnaast zijn ze heel erg smerig.

Met ruim drie uur vertraging (er hing en dikke mist in de Kathmandu Vallei, dus konden we niet eerder vliegen) kwamen we op 2 december aan in New Delhi. Omdat we nog maar twee weken te gaan hadden, bleven we hier niet erg lang. We wilden natuurlijk wel wat van de stad zien, dus hebben we een city tour gedaan. Voordat de tour begon moesten we al een dik uur wachten, maar goed uiteindelijk gingen we toch op pad. We bezochten een aantal mooie dingen, zoals de Port of India, een grote hindoeïstische tempel, een monument voor Mahatma Gandhi en ook de Lotus Temple. Onze tourbus zat vol met Indiase toeristen en we hadden al snel door dat wij ook een attractie vormden voor de Indiërs. Bijna iedereen in de bus wilde wel een praatje maken en met ons op de foto. Het was zelfs nog erger dan in China.

De volgende dag gingen we al weer verder, op naar Agra dit keer waar we de Taj Mahal zouden bezoeken. Aan het eind van de ochtend kwamen we hier aan en nadat we een hostel hadden gevonden, vlakbij de Taj Mahal, brachten we eerst een bezoekje aan het Red Fort. Dit is echt een prachtig fort, vanwaar we ook nog een uitzicht hadden op de Taj Mahal. De volgende dag gingen we de Taj Mahal bezoeken. Natuurlijk kwam er vrijwel meteen na binnenkomst een gids op ons af. Na wat onderhandeling kwamen we tot een prijs en ging hij met ons mee. Hij maakte wat foto's van ons (waaronder van die verschrikkelijke typische toeristische foto waarop we de punt van de Taj Mahal vasthouden), vertelde ons het één en ander en ging na nog geen uurtje al weer op weg naar nieuwe klanten. Wij bleven nog even hangen om nog meer foto's te maken van het prachtige gebouw. Het is echt indrukwekkend om te zien. Vergeleken met Delhi waren er hier nog meer mensen die met ons op de foto wilden. De mensen stonden er gewoon voor in de rij. Echt een heel apart gebeuren hoor.

We hadden de Taj Mahal gezien, dus we konden weer verder naar onze volgende bestemming: Jaipur. In onze paar dagen waren we er al achter dat India echt een smerig land is, je ziet hier zelfs mensen op straat poepen. En ook probeert bijna iedereen je op te lichten. Nu hebben we dit natuurlijk in andere landen ook wel meegemaakt, maar hier is het allemaal nog een stukje erger. Toen we in Jaipur aankwamen hebben we in een tourist information office enkele hostels gebeld, maar veel zaten vol. Eentje had wel een kamer, alleen was die wat boven ons budget, maar goed we moesten toch ergens slapen. We werden de hele tijd al achtervolgd door een rickshaw driver en we besloten maar bij hem in te stappen. Toen we bij het betreffende hotel aankwamen bleek de kamer nog duurder te zijn, maar hij kon zich wel herinneren dat hij Edwin aan de lijn had gehad, maar niet dat hij die prijs genoemd had. Nou... daar gingen we dus niet verblijven. Natuurlijk wist onze rickshaw driver wel een goed en goedkoop hotel en deze was ook vlakbij het treinstation. Nou ja, toen daar maar heen gegaan. De kamers zagen er redelijk netjes uit en de prijs viel met 700 roepies ook wel mee. Dus besloten hier maar te blijven. Terwijl Sylvia ons aan het registreren was, probeerde onze chauffeur Edwin nog van alles aan te smeren maar hier gingen we niet op in. Na het inschrijven kwam de hoteleigenaar ineens met de mededeling dat er 10% servicecharge (bij een hotel nota bene) bij de prijs opkwam. Dat betekende dus dat de kamer alweer 770 roepies kostte. We voelden ons al weer flink opgelicht. Nadat we onze spullen in de kamer hadden gebracht, zijn naar een internetcafé gegaan om treinkaartjes te regelen voor de volgende dag. Toen we dat geregeld hadden liepen we naar twee andere guesthouses toe om te vragen of ze een kamer hadden voor onze twee nachten in Jaipur als we weer terugkwamen van Sawai Madhopur. Bij Sunder Guesthouse konden we gelukkig terecht en hier konden we ook onze grote tassen kwijt tijdens ons verblijf in Sawai Madhopur. Toen we weer terugkwamen in ons hotel kwam de eigenaar naar ons toe of we na Sawai Madhopur ook daar wilden verblijven. We zeiden dat we al bij een ander geboekt hadden omdat het hier te duur was. Natuurlijk kon hij ons nu wel een goedkopere prijs geven, omdat hij de rickshaw driver nu geen commissie hoefde te geven. Te laat en we wilden hier niet langer blijven dan nodig was.

Na een twee uur durende treinreis kwamen we in het kleine dorpje Sawai Madhopur aan, hier hoopten we tijgers te gaan zien in het Ranthambhor Park. We hadden voor de volgende dag twee safari's geboekt. 's Ochtends vroeg hadden we onze eerste safari. We moesten om kwart over 6 aanwezig zijn en zouden rond half zeven vertrekken, zodat we om 7 uur in het park zouden zijn voor onze 3,5 uur durende safari. Om 7 uur stonden we echter nog steeds in het dorpje en uiteindelijk kwamen we pas rond 8 uur aan in het park (er moesten nog mensen opgehaald worden bij verschillende hotels bleek later). We zaten ons ondertussen natuurlijk al aardig op te vreten, want we betaalden veel geld en uiteindelijk gaat er zo een uur van de tijd af. Sylvia zei het nog tegen de gids, maar dat hielp natuurlijk niet. Helaas zagen we ook geen tijgers. We zagen voornamelijk herten, krokodillen en vogels (waaronder een arend). Ondanks dat we later waren begonnen, werd er wel op tijd gestopt (wat moesten we ook anders verwachten). Onze hoop was nu op de middag safari gevestigd. Maar helaas ging ook deze safari op dezelfde manier, we begonnen zelf anderhalf uur later. En we zagen weer geen tijgers. Één grote teleurstelling dus!

Van Sawai Madhopur gingen we weer terug naar Jaipur, waar we nog twee nachten zouden verblijven. Gelukkig zaten we nu een super guest house. Omdat we sinds we India waren aangekomen al op zoek waren naar een hotel in Mumbai en we deze nog steeds niet hadden gevonden (alles zit daar schijnbaar vol, helemaal in het toeristische zuiden), moesten we toch echt iets vinden. Twee dagen later zouden we namelijk naar Mumbai vliegen. Na een aantal keren gebeld en gemaild te hebben en telkens weer te horen gekregen dat er geen plek was. Hebben we uiteindelijk een hotel geboekt van 25 euro per nacht in het noorden van Mumbai. Veel te duur, maar altijd beter dan onder een brug te slapen ;). In Jaipur hebben we natuurlijk ook nog een bezoek gebracht aan de Pink City. Dit oude stadsgedeelte was echter niet zo roze als de naam je doet denken. Weer een tegenvaller dus.

Toen was het alweer tijd om naar onze laatste bestemming te vliegen, namelijk Mumbai. In het begin van de middag kwamen we aan en werden we netjes opgehaald door ons hotel. We hadden een redelijke nette kamer, maar als je bedenkt dat het 25 euro per nacht kost, dan hadden we wel wat meer verwacht. In Mumbai hebben we niet erg veel gedaan, behalve gewinkeld en op souvenirjacht geweest. Tijdens het winkelen zijn we, net als in Jaipur, ook hier gevraagd om in een Bollywood film te spelen. Omdat je niet weet of je nou opgelicht wordt of niet en omdat we ook geen tijd hadden, hebben we dit maar afgeslagen. Ook hebben we nog één dag verspild in een Foreigners Regional Registration Office. Omdat we India hadden verlaten en weer terugkwamen binnen twee maanden (onze 10 dagen in Nepal), moesten we ons registreren. Echt de grootste bureaucratische onzin die we ooit gezien hebben. Na een paar uur wachten en wat formulieren invullen konden we eindelijk weer verder. Toen nog maar naar een bioscoop geweest. Onze laatste dagen hadden we niet zoveel zin meer om de toerist uit te hangen, dus dat deden we dan ook maar niet meer.

Naar huis

Donderdag de 16^e is het dan zover, dan vliegen we weer naar huis! Iedereen wil nu natuurlijk weten wat we het leukst vonden van de hele reis. Ehmm, de Chinese Muur, Hong Kong, Sapa in Vietnam, Laos, Angkor Watt, Perhentian, Australie, Nepal en Taj Mahal, en zo zijn er nog wel veel meer dingen te noemen die in dit rijtje passen. En wat was het minst leuk? Nou, natuurlijk dat we ziek werden in Nepal, terwijl we door de Himalaya zouden gaan trekken, India was echt het minst leuk en het reizen was niet altijd even leuk. Maar we hebben een prachtige reis gemaakt en veel mooie dingen gezien in die vijf en halve maand.

Omdat we eind deze week ook nog op wintersport gaan met Sylvia's ouders en met kerst weer terugkomen, hebben we geen tijd om kerstkaarten te versturen. Daarom willen we iedereen via deze weg alvast Prettige Kerstdagen en een Gelukkig en Gezond 2011 wensen!! En natuurlijk tot snel!

21 november t/m 2 december (Nepal)

We dachten dat we alles wat betreft verkeerschaos al wel meegemaakt hadden, maar ons ene nachtje in Delhi en ons verblijf in Nepal maakte ons wel duidelijk dat het nog erger kan. Hier lappen ze werkelijk alle verkeersregels aan hun laars (als ze al verkeersregels hebben). Van een tweebaansweg wordt met gemak een 6-baansweg gemaakt en iedereen heeft constant zijn/haar hand op de claxon. We mogen van geluk spreken dat we 1. geen ongeluk hebben gehad tijdens een van de taxi- of busritjes, 2. niet zijn aangereden door één van de vele brommers/taxi's en 3. dat onze trommelvliezen niet gescheurd zijn. Met andere woorden: complete chaos! Maar we hebben het overleefd en waren echt onder de indruk van Nepal. Het was een land van hoogtepunten en dieptepunten. Maar daarover later meer.

De eerste twee dagen hebben we in Kathmandu doorgebracht, een ontzettend grote en vieze stad. Prullenbakken kennen ze hier niet, dus iedereen gooit alles maar op de grond, met als gevolg dat het zo'n beetje één grote vuilnisbelt is. Maar we hebben ook super veel mooie dingen gezien natuurlijk. We overnachtten in de wijk Thamel, hier zitten veruit de meeste reizigers en het is er erg gezellig. Veel winkeltjes en restaurantjes, dus erg leuk om rond te lopen. De tweede dag wilden we eigenlijk naar Nagarkot (aan het einde van de Kathmandu Vallei) om daar de Mt. Everest te zien. Maar helaas hing er een dikke mist in de bergen, dus daar zouden we niets zien. Dus zijn we maar in Kathmandu gebleven en hebben we verschillende tempels bekeken. Dit waren weer heel andere tempels dan die we al gezien hadden en waren ook erg mooi. Natuurlijk liepen we de nodige apen tegen het lijf, blijft leuk. We hebben ook een heilige plek bezocht waar mensen worden gecremeerd en waar vervolgens de as in de rivier worden gestrooid. Omdat dit gewoon op een openbare plek gebeurt, kan je dit allemaal zien. We hebben dan ook een ceremonie bekeken, erg indrukwekkend om te zien.

De volgende dag gingen we naar Pokhara. Het plan was om daar in het Annapurna gebergte van de Himalaya een driedaagse trekking te gaan doen. De busrit naar Pokhara ging door de bergen over smalle weggetjes in een bus die uit de jaren 50 stamde. We zagen dan ook verschillende bussen in de afgrond liggen. Gelukkig kwamen we na 7 uur veilig en wel in Pokhara aan. Bij het busstation werden we natuurlijk weer belaagd door vele Nepalezen (je raakt er toch nooit echt aan gewend hoor). Uiteindelijk maar bij iemand ingestapt die ons naar zijn guesthouse bracht. Voor 5 euro per nacht, zag deze er erg goed uit. Pokhara is een erg gezellig stadje en voor het eten hadden we al een route door het Annapurna gebergte gekozen. De volgende dag stonden we vroeg op om met een lokale bus naar Nayapul te gaan, hier zou onze trekking beginnen. Na twee uur over de weg gestuiterd te hebben kwamen we aan en konden we beginnen. Sylvia had echter wat last van haar buik en bij de eerste checkpost (we moesten een permit hebben en niemand had ons verteld dat we die in Pokhara al moesten halen, dus nu moesten we het dubbele betalen, in totaal 80 euro) ging het mis met Sylvia. We besloten even te wachten en wat te eten, maar het werd niet beter. Omdat we een twee uur durende rit terug naar Pokhara niet zagen zitten besloten we naar het eerste dorpje te lopen, ongeveer 10 minuten lopen. Ondertussen had Sylvia haar hele maag al geleegd. Gelukkig vonden we een lodge waar we konden verblijven. De hele dag rende Sylvia heen en weer tussen de wc en haar bed. Toen Edwin zich 's avonds ook nog niet goed ging voelen hadden we al snel door dat we niet zouden gaan trekken. Dat was echt flink balen dus, we hadden er zo lang naar uitgekeken en nu kon het niet. De volgende dag waren we beide niet in staat om te reizen, dus bleven we nog een dagje in het dorpje in de bergen. De dag erna besloten we naar Pokhara terug te gaan. Het was inmiddels donderdag en zaterdags zouden we naar onze volgende bestemming reizen. Sylvia was inmiddels weer wat opgeknapt alleen Edwin was nog ziek, dus zaterdags bleven we nog maar een extra dag in Pokhara.

Zondags stapten we eindelijk in de bus richting Chitwan Nationaal Park. Hier hoopten we neushoorns en tijgers te zien. We hadden al snel een guesthouse gevonden, maar nadat we daar een enorme spin de deur uit hadden gejaagd (en er zijn natuurlijk altijd twee...) en later nog tegen een rat aanliepen zijn we snel naar een ander guesthouse gegaan. De volgende ochtendvroeg gingen we op pad voor een wandeling door de jungle. Eerst zaten we drie kwartier op een ontzettend klein en gammel houten kano op zoek naar krokodillen (eigenlijk waren we wel blij dat we niet één zijn tegengekomen). Vervolgens gingen we ruim twee uur wandelen op zoek naar neushoorn ed. Al snel hoorden we een neushoorn, maar omdat we door ontzettend hoog gras liepen konden we hem niet zien. We liepen er in een cirkel omheen, maar nog konden we hem niet zien. Je kan natuurlijk moeilijk even om het hoekje kijken... Tijdens onze verder wandeling hebben we nog een krokodil in de rivier zien zwemmen en nog een opgevreten dier zien liggen en dat was het wel. 's Middags gingen we mee met een vijf uur durende jeepsafari, hopelijk hadden we nu meer geluk. Al snel stuitten we op een neushoorn die midden op het pad stond te eten en ook absoluut niet van plan was om aan de kant te gaan voor de drie jeeps die zich intussen op dit pad hadden verzameld. Na ongeveer een uur gewacht te hebben, ging de grote neushoorn het bos in en konden we verder. Tijdens de rit hebben we nog meer neushoorns, enkele herten en paar grote krokodillen gezien. Aan het einde van de rit werden we nog beloond met twee luipaarden die het pad overstaken. Maar dat ging zo snel dat we geen foto's konden maken. De dag erna hadden we nog één safari op het programma staan. 's Ochtends vroeg gingen we op de rug van een olifant op zoek naar de wilde dieren. Helaas moesten we het deze ochtend alleen met een paar herten doen. Maar het ritje op de olifant was wel erg leuk. Na deze olifant safari gingen we weer met de bus naar Kathmandu.

We wilden onze laatste dag in Nepal naar Nagarkot om te kijken of we toch nog een glimp van de Mt. Everest konden opvangen, maar helaas was het weer te bewolkt. Edwin had het briljante idee om toch even naar de Indiase ambassade te gaan om te kijken of we echt wel een tweede keer het land in konden (normaal moet er namelijk twee maanden tussen zitten). Hier bleek dat we toch een speciale toestemming moesten aanvragen (is onze India nachtmerrie dan nog niet afgelopen?) terwijl ons op het vliegveld van Delhi tot tweemaal toe ons was verteld dat het allemaal geen probleem zou zijn. We vulden snel de benodigde formulieren in en gelukkig konden we dezelfde dag ons paspoort nog ophalen met de benodigde stempel erin. Natuurlijk moesten we hier ook weer voorbetalen, wat moesten we anders ook verwachten. Maar gelukkig hebben we nog even gecheckt.

We zouden 's ochtends rond kwart voor 11 vliegen, maar door de dicht mist is onze vlucht naar kwart voor 1 verzet. En geloof ons maar, Kathmandu heeft geen modern vliegveld, dus dat wordt een lange ochtend. Het geeft ons natuurlijk wel even de tijd om dit verhaal te schrijven!

Met nog maar twee weekjes te gaan, proberen we nog een aantal dingen van India te zien. We zijn benieuwd. We hebben in ieder geval super genoten van Nepal, we vonden het echt een prachtig land. Zeker een aanrader!

1 november t/m 20 november (Maleisië)

Om te beginnen maar een update van ons visumproblematiek wat de reden was van ons extra verblijf in Maleisië.

Maandag 1 november:
Om vijf over twee komen we aan op het visumbureau. Dat is vijf minuten te laat. Formulieren niet in kunnen leveren.

Dinsdag 2 november:
Eindelijk de formulieren ingeleverd. Krijgen we te horen dat door een feestdag we waarschijnlijk volgende week woensdag pas visum mogen inleveren en die donderdag om 17.30 uur mogen ophalen. Onze vlucht zou om 16.40 gaan dus dat zouden we niet redden. Eerder ophalen is geen optie, ook niet als we extra betalen. Het zou alleen lukken als de ambassade van India in Nederland, die moet namelijk ons paspoort vrijgeven, wat sneller zijn werk doet. Die avond sturen we een mail.

Woensdag 3 november:
Omdat we inmiddels geen positieve ervaringen hebben met Indiase instanties qua mail (je krijgt gewoon geen reactie) belt ons thuisfront naar het kantoor in Den Haag. Dit moet tussen 16.00 uur en 17.00 uur want dan hebben ze telefonisch spreekuur. De telefoniste verteld echter dat er niemand aanwezig is. Kun je maar 1 uur bellen, is er vervolgens dus niemand.. De houding en de toon van de telefoniste verdienen trouwens niet een prijs voor klantvriendelijkheid.

Donderdag 4 november:
Ambassade van India in Den Haag is gesloten. Dit stond netjes vermeld op hun website.

Vrijdag 5 november:
Ambassade van India in Den Haag is ook vandaag gesloten, aldus een bandje. Hmmm, hadden ze dat ook niet meteen op hun website kunnen zetten?

Maandag 8 november:
Na 4 dagen op Pangkor Island gaan we 's morgens naar het visumbureau in de hoop dat we nieuws hebben over onze aanvraag. Zij hebben echter geen nieuws uit Nederland ontvangen dus nee. Meerdere telefoontjes naar de Ambassade van India in Den Haag leveren ook niets op. Als er al een keer wordt doorverbonden dan wordt er vervolgens niet opgenomen.

Dinsdag 9 november:
Opnieuw 's morgens een bezoekje gebracht aan het visumbureau in Kuala Lumpur. Ze hebben alleen nog steeds geen bericht gehad uit Nederland. De receptioniste is weer niet erg bereidwillig om ons verder te helpen dus we gaan maar terug naar onze kamer om onze vlucht voor de 2de keer om te zetten. Gelukkig valt het deze keer mee met de extra kosten: 60 euro. Aangezien we denken dat het nog wel even zal duren spelen we op safe en zetten we de vlucht op woensdag 17 november. Dat zou toch moeten lukken?

Woensdag 10 november:
Opnieuw krijgen we bij het visumbureau in Kuala lumpur geen positief nieuws: geen nieuws uit Nederland.

Donderdag 11 november:
Zie woensdag 8 november. We besluiten nog maar een mail te sturen naar de Ambassade van India in Den Haag al hebben we nog steeds geen reactie mogen ontvangen op onze eerste mail.

Vrijdag 12 november:
Ook vandaag geen nieuws en dus gingen we enigzins gestresst het weekend in. Nu moest er in Nederland vandaag toestemming worden gegeven wilden we onze vlucht van woensdag de 17de halen.

Maandag 15 november:
Hele weekend gehoopt op posiief nieuws maar helaas, nog steeds geen nieuws uit Nederland.
We proberen nog met Air Asia in contact te komen of we niet een open ticket kunnen krijgen of een soort van voucher met het geld dat we al hebben betaald. We weten namelijk niet zeker of we het nu wel gaan halen (veel hoop hebben we niet meer) en we betalen elke keer wel wijzigingskosten. Na twee uur in de wachtrij op de chat en vervolgens een half uur chatten met een onzettende simpele ziel geven we dit ook op. Ook telefonisch een enorme wachtrij, tegen 1,95 Ringit per minuut. Opnieuw onze vlucht dus aangepast, nu naar zaterdag de 20ste. Van de 6 weken die we hadden gepland voor India/Nepal hebben we nog niet eens meer 4 weken over. Extra kosten voor deze wijziging: 170 euro.

Ons thuisfront probeert nog eens te helpen door weer de Ambassade van India in Nederland te bellen. Het beetje hoop dat we hebben op positief nieuws is direct vevlogen als we de eerste regel lezen ‘Wat een verschrikkelijk en ontzettend onvriendelijk, vreselijk zeer onbehulpzaam volk'. Hmm, dat wordt dus weer niets. Een uur lang aan de telefoon hangen had niets opgeleverd. Enkele malen wordt snel opgehangen zonder dat je nog wat kan zeggen. En als eindelijk de telefoniste een poging doet om je door te verbinden dan wordt er weer niet opgenomen. De telefoniste verteld dan doodsimpel dat ze geen vragen beantwoorden.

Dinsdag 16 november:
Als we de receptioniste van het visumbureau in Kuala Lumpur opnieuw vragen naar nieuws is haar eerste reactie ‘geen nieuws'. Ze vraagt of we op hun website hebben gekeken waar ze vermelden als je paspoort is vrijgegeven. Nou we doen niets anders maar zij updaten deze nauwelijks. Opeens gebeurt een wonder: we krijgen een nummertje mee voor een bureau waar we aan haar baas ons verhaal maar moeten doen. Gek genoeg, als we eenmaal aan de beurt zijn, haalt hij onze formulieren te voorschijn waarop staat dat we die dag ervoor toestemming hebben gekregen.
We moeten opnieuw terug naar de receptioniste waar we weer een nummertje moeten vragen voor een andere rij. Bijna 80 wachtenden voor ons maar het kan ons allemaal niet meer schelen.

Donderdag 18 november:
Hoewel we nog een uurtje langer moeten wachten krijgen we hem dan toch echt: ons vsium! Direct 's avonds maar wat op gedronken met een Frans meisje dat ook een visum had aangevraagd.

Het heeft ons 2 weken van onze reis gekost en we hebben bijna 500 euro extra moeten betalen. Het ergste van allemaal vinden we echter de gebrekkige communicatie van alle partijen met wie we getracht hebben contact te krijgen. Op geen enkele mail, ook die we in oktober hebben verstuurd, hebben we een reactie gekregen. In totaal is er haast wel 10 keer zomaar opgehangen aan de telefoon en de informatie op hun websites is incompleet. En de keren dat er contact was dan staan je nekharen overeind.

Maar goed, we hebben geprobeerd er het beste van te maken terwijl we hier zaten te wachten op ons visum. Zo hebben we 4 dagen aan het strand gelegen van Pangkor Island. Dit was erg fijn, ook al was het water niet zo helder als bij Perhentian Islands.

Nadat we terug waren in Kuala Lumpur gingen we elke dag met een beetje hoop richting het visumbureau om te kijken of er nieuws was. Hierdoor zijn we de stad ook niet meer uitgeweest. We hebben na de dagelijkse domper weer de nodige films gezien in de bioscoop, een bezoekje gebracht aan de Batu Caves en aan het aquarium. Verder hebben we in een winkelcentrum in de vorm van een piramide een aantal rondjes geschaatst. Voor het eerst dat we dat in korte broek hebben gedaan! Aangezien ze er hier maar weinig van bakken, bleven veel mensen aan de kant staan en degenen die wel een poging waagden vlogen veelal door de lucht om hard op hun achterste neer te komen.

Nu vertrekken we morgen dan eindelijk richting India om zondagochtend meteen door te vliegen naar Nepal. Daar hebben we enorm veel zin in!

22 oktober t/m 1 november (Australië)

We vlogen 's nachts van Kuala Lumpur naar Perth en redelijk uitgeput stapten we uit het vliegtuig. Het was vijf uur 's ochtends en pas om 9 uur konden we terecht bij het visumbureau waar we ons visum voor India wilden regelen. Aangezien we hier 10 dagen zouden verblijven konden we dit hier mooi regelen. Vaak blijven we slechts enkele dagen op een bepaalde plek en voor het regelen van een visum moet je toch wel 4/5 werkdagen geduld hebben. Na een ontbijt op het vliegveld en wat gebruik te hebben gemaakt van de internetfaciliteiten namen we de shuttlebus naar Perth city. Na onze tas even tijdelijk gedumpt te hebben liepen we richting het westen van Perth waar volgens hun eigen website dit bureau zou zitten. Helaas, eenmaal aangekomen stonden we naar een briefje te staren waarop stond dat ze al een half jaar verhuisd waren.

Met de gratis bus gingen we naar de andere kant van de stad en eenmaal aangekomen op het juiste adres stond ons een tweede verrassing te wachten. Je moet het aanvraagformulier eerst online invullen en dan uitgeprint meenemen. Dit gegeven vonden ze kennelijk ook niet belangrijk genoeg om op hun website te vermelden. Wij dus maar op zoek naar een internetcafé in de stad waar we tegen vragen opliepen die wel heel duidelijk voor Australiërs bedoeld was. Met wat open velden toch weer terug en verrassend genoeg kon hij wel met onze formulieren aan de slag. Deze man had slechts één kleine opmerking: het kostte 10 werkdagen om het visum gereed te krijgen. Stomverbaasd, overal kan dit in 4/5 werkdagen, hoorden we van een andere backpacker aan dat zij hetzelfde probleem had. De Indiër had voor haar met veel moeite wel eerder een visum kunnen regelen maar daar had hij kennelijk geen zin meer in. Voor ons was het 10 werkdagen. We hadden zijn tulband wel over zijn kop kunnen trekken! Wij hadden namelijk geen 10 werkdagen. Bovendien vroeg dit bureau ook een bedrag dat bijna 3x zoveel was als in andere landen. Vergeet niet dat we de hele nacht niet geslapen hadden, dus we hadden niet veel nodig om uit ons humeur te raken

Gefrustreerd namen we aan het eind van de middag de trein richting Fremantle waar Pablo en Belinda ons van de trein afhaalden. Het was voor Edwin vijf jaar geleden dat hij Pablo voor het laatst had gezien tijdens zijn reis door Australië. We verbleven de tien dagen dat wij in Australië zouden blijven bij hun en dit ging helemaal perfect. We sliepen 10 dagen op een goed bed, hadden een eigen badkamer met weer eens een goede douche en, voor Sylvia wel zo fijn, eens tien dagen geen rijst

We hebben optimaal gebruik gemaakt van de dagen die we hier hadden. Zo hebben we Perth uiteraard verkend, rondgelopen in het gezellige Fremantle, een dagje het tropische Rottnest Island aangedaan, walvissen wezen spotten en een Halloween-tour door Fremantle Prison gedaan. Daarnaast stonden deze tien dagen ook in het teken in het opzoeken van oude bekenden van Edwin, wat gepaard ging met het nodige eten. We zijn een avond met Sergio en Cassandra in Fremantle wezen eten en later ook met hun en Pablo en Belinda wezen picknicken in Kings Park (Perth). Daarnaast hebben we met Pablo, Belinda, Sergio, Cassandra en Oscar en Lalo (van de voetbalclub waar Edwin voor heeft gespeeld toen hij in Australië was) en hun vrouwen gebarbecued op de Zuid-Amerikaanse manier, een Colombiaanse maaltijd gehad bij andere kennissen (Andres en Liliana) en op een groot feest dat Belinda samen met haar broer gaf ter gelegenheid van hun verjaardag ook een barbecue op de Portugese manier gehad. Aansluitend hierop hadden we nog een diner bij de familie Caceres waar Edwin en Jan Jaap vijf jaar geleden ook veel over de vloer kwamen. De kilo's die we in Azië waren kwijtgeraakt zitten er nu wel weer bij

Tussen dit alles door hebben we ook ons enorm lopen ergeren aan de instanties die wij om informatie vroegen over de visum aanvraag voor India. Of het nu per mail of per telefoon was: geen antwoord. Uiteindelijk hebben we onze vluchten maar aangepast, dus nu moeten we 10 dagen langer in Maleisië blijven, waar we vanmorgen zijn aangekomen. Hier krijgen we hopelijk ons visum wel binnen 5 werkdagen. We zijn er aardig flauw van aangezien we en al tien dagen minder in India hebben en dit geintje ons een extra 250 euro heeft gekost. We krijgen zo langzamerhand al een hekel aan India terwijl we er nog niet eens zijn geweest! We zullen India maar een 2^de kans geven (nou ja, eigenlijk een 3^de kans want we waren ook niet zo gecharmeerd van de Indiërs in Hong Kong).

Het plan is nu om morgen, na de visumformulieren te hebben ingeleverd, het eiland Pangkor aan te doen voor wat dagen strand zodat we even kunnen bijkomen van al deze frustraties

28 september t/m 21 oktober (Maleisië)

Er werd op onze deur gebonkt. Sylvia deed open en daar stonden ze: Merel en Chris. Nou ja, de helft van Chris. Zo'n 25 kilo had hij gedurende zijn reis door Azië achter gelaten. Dezelfde avond, na eerst uitvoerend te hebben bijgepraat, wisten we waarom: Merel en Chris eten zo pittig dat bij elke hap die je neemt er een kilo zweet van je afdruipt. Edwin kreeg zijn bord leeg maar Sylvia moest halverwege afhaken. Dat we zover zijn gekomen was te danken aan Merel, waarvan we meer dan de helft van haar flesje water leegdronken om de brand te blussen.

Na die avond nog met Merel en Chris een film te hebben gepakt in de bioscoop stonden we ze de volgende ochtend bij het busstation uit te zwaaien. Voor hun zat de reis erop, wij hebben gelukkig nog 2 maanden te gaan. Na hun vertrek zijn wij opnieuw naar Times Square gegaan, daar hadden we de avond ervoor zo lekker pittig gegeten, om jacht te maken op een mobiele telefoon. Die van Edwin heeft het begeven. Helaas, missie mislukt en we proberen het in Australië opnieuw. De rest van de dag hebben we de busrit naar Perhentian Islands geregeld en hebben we Step Up 3d gezien in de bioscoop.

Na een nachtje onder de airco van de bus wakker te hebben gelegen kwamen we ‘s ochtends met een speedboot aan op het kleine eiland van Perhentian Islands. Hoewel ons in Kuala Lumpur was verteld dat we beter naar de westkust konden omdat de moesson zou beginnen hadden we toch besloten hier nog heen te gaan. Na 3 maanden reizen hadden we wel zin in een tropisch eiland. De volgende tien dagen hebben we dan ook genoten. Genoten van een prachtig strand, een helblauwe zee en van fantastisch eten. Daar konden de twee meter lange varanen en de wilde slangen vlakbij ons hutje geen verandering in brengen. We hebben hier ook ons duikbrevet gehaald. Sylvia was iets eerder begonnen omdat Edwin verkouden was geworden door de airco is de bus en dan mag je niet duiken. Uiteindelijk toch allebei het praktijkgedeelte en de toets goed afgesloten. Sylvia had zelfs alles goed bij de toets en dat heeft Edwin, die 96% goed had, nog vaak te horen gekregen.

Na eerst nog een ‘fundive' te hebben gedaan namen we de speedboot terug en gingen we per bus de Cameron Highlands in. Hier hoog in de bergen bezochten we een stukje mossy-forrest, een theeplantage en een vlindertuin waar ze ook de nodige spinnen, slangen en andere beesten bewaarden. Gelukkig in kooitjes. Kennelijk hadden ze niet alle slangen uit de omgeving gevangen want toen we later die middag zelf een tocht door de bergen wilden maken versperde een bruine slang Sylvia de weg. Dit was nog geen 80 meter na de start van de wandeltocht en tevens het einde. Sylvia wilde liever niet verder en dus gingen we rechtsomkeert.

Edwin mocht van Sylvia kiezen waar hij zijn verjaardag zou vieren en hij koos voor George Town op het eiland Penang aan de westkust. Dit stond bekend als een plek met sfeer en goed eten en staat tevens op de Werelderfgoedlijst vanwege de oude gebouwen die het plaatsje heeft. Nou van ons mogen ze George Town wel weer van de Werelderfgoedlijst schrappen want wij vonden het maar een vieze stad. Daar konden de vieze oude gebouwen niets aan veranderen. Op het eiland nog wel in een Nationaal Park naar passerende schildpadden gezocht maar drie uur later, en totaal uitgeput, gaven we de zoektocht maar op. Voor Edwin zijn verjaardag hadden we dus beter op ons tropisch eiland kunnen blijven, al was het dikke stuk chocoladetaart dat we hebben gehad wel enorm lekker.

Per bus gingen we vanaf Penang naar Melaka. Deze rit zou zo'n 6/7 uur duren volgens de eigenaar van ons guesthouse dus we waren wat minder enthousiast toen we na 10,5 uur aankwamen. Dit was de druppel en Penang maakt officieel geen kans meer om op ons top tien lijstje van leukste/mooiste bestemmeningen te komen. Melaka was gelukkig een stuk beter. Ook dit plaatsje staat op de Werelderfgoedlijst en, in tegenstelling tot George Town, ook nog terecht. Een heerlijke sfeer, een knusse gracht met oude gebouwen en restaurantjes en een leuk straatje (Jonker Street) om lekker rond te slenteren. De nodige foto's zijn gemaakt, onder andere van het Stadhuys. Ja, Nederland heeft een stempel op Melaka gedrukt.

Na twee dagen Melaka namen we de bus richting Kuala Lumpur. Omdat we redelijk snel richting Perhentian zijn gegaan hebben we hier nog niet alles gezien. De eerste dag zijn we direct de bioscoop maar weer eens ingedoken. Helaas zaten we halverwege de rij en was er geen pauze want anders waren we het liefst na 20 minuten al weer weggegaan. Met moeite hebben we de film uitgekeken en we willen deze film (The Other Guys) aandragen voor de prijs van slechtste film van het jaar. Uiteraard moesten we foto's hebben van de Twin Towers en de volgende dag gingen we dan ook op pad. Zowel bij daglicht als in het donker hebben we ze erop staan. Deze staan al op ons webalbum van Picasa. Onze laatste dagen hebben we Kuala Lumpur verder ontdekt. Op onze laatste dag ook nog een bekeuring gekregen voor het niet gebruiken van een zebrapad :(Gelukkig waren ze in een goede bui en was het maar 30 ringit (7,50 euro) i.p.v. 500 ringit per persoon. Sylvia hoefde niet te betalen want het was 2 voor de prijs van 1.. Nu vliegen we vandaag richting Perth waar we oude bekenden van Edwin gaan opzoeken.

11 t/m 27 september (Cambodja)

Wat ons in Laos niet gelukt was, is ons in Cambodja gelukkig wel gelukt: dolfijnen spotten. Vanuit Kratie zijn we op de fiets naar Kampi gegaan om daar met een bootje op de Mekong rivier naar de dolfijnen te zoeken. Erg leuk om die dolfijnen te zien zwemmen. Vanuit Kratie gingen we verder naar Kompong Cham, gelukkig sliepen we maar één nachtje in deze vieze, stinkende stad. Onze volgende bestemming keken we al erg lang naar uit: Siem Reap met het beroemde Angkor Wat.

We bleven het maar uitstellen, maar nu moest het toch echt gebeuren; we moesten naar de kapper. Na wat door Siem Reap gelopen te hebben, zijn we uiteindelijk maar een kapsalon binnen gestapt. Edwin werd hier geknipt door een travestiet met lange roze gelakte nagels en een kort topje, ook weer een ervaring. Sylvia moest het her en der nog wel bijknippen, maar voor de rest waren onze kapsels gelukkig niet verpest.
De volgende dag gingen we op de fietst richting Angkor Wat. We besloten voor een toegangspas voor drie dagen te kopen (is namelijk even duur als twee keer een dagkaart). Als eerst kwamen we aan bij Angkor Wat. Hier werden we meteen belaagd door hordes kinderen die ons van alles wilden verkopen. En wat zijn die kinderen volhoudend zeg, eentje werd zelfs boos toen we geen postkaarten kochten. Ook niet echt de goede manier natuurlijk.. Gelukkig merk je er in het tempelcomplex zelf niet zo veel van. Angkor Wat was erg mooi, het was alleen erg jammer dat het in de steigers stond. We konden dus geen mooie foto's maken van het geheel. Na Angkor Wat te hebben verkend gingen we verder naar Angkor Thom waar onder andere de Bayon temple staat. Dit was echt super mooi. Als je bij Angkor Thom aankomt, staat er aan beide kanten van de weg een rij met grote stenen gezichten en aan het einde een poort waar we onder door moesten fietsen. Bovenop de poort waren ook hier weer gezichten uitgehakt die je recht aankeken. Dit was al mooi, maar de Bayon temple was nog indrukwekkender. De tempel staat vol met uit steen gehakte reusachtige gezichten. Na bijna 600((!!) foto's te hebben genomen bij Angkor Wat en Angkor Tom gingen we weer verder. Onderweg kwamen we langs nog een aantal kleine tempels, maar ze konden allemaal niet tippen aan de Bayon temple en Angkor Wat. Na 6 uur onderweg te zijn geweest kwamen we weer terug bij ons guesthouse in Siem Reap, een lange maar geslaagde dag.
De volgende dag hebben we in loop van de middag met een tuk-tuk de grote ronde gedaan en zo nog meer tempels gezien. Het was de bedoeling om bij zonsondergang weer bij de Bayon temple te zijn, maar voor zonsondergang ging de tempel dicht, dus helaas... 's Avonds hadden we het erg druk om alles foto's uit te zoeken, een hele klus.
De volgende ochtend ging om half 5 de wekker (voor Sylvia tenminste). Om 5 uur zat ze op een paard voor een twee uur durende rit door rijstvelden, dorpjes en langs tempels. Het was een prachtige rit. 's Avonds hebben we één van de vismassages uitgeprobeerd. Het houdt in dat je je voeten in een bad met vissen moet stoppen en die vissen gaan vervolgens massaal aan je voeten knabbelen. Echt geen prettig gevoel, dus absoluut niet voor herhaling vatbaar.

Vanuit Siem Reap gingen we met een boot naar Battambang. Het was echt een super mooie boottocht. We kwamen langs allemaal drijvende dorpjes en de omgeving was ook prachtig. Na ruim 8 uur (toch wel lang hoor op een houten bankje) kwamen we aan in Battambang waar we natuurlijk weer werden opgewacht door een menigte tuk-tuk drivers die je de weg versperren. In Battambang hebben we met een tuk-tuk twee tempels (een oude en een nieuwe) en een killing cave (een grot waar de Khmer Rouge nog geen 35 jaar geleden duizenden mensen hebben vermoord) bezocht.

Onze volgende bestemming in Cambodja was Sihanoukville. Na een lange busreis met een overstap in Phnom Penh kwamen we 's avonds aan. We vonden een guesthouse, alleen niet eentje aan het strand. Daar hebben we de volgende dag maar wat aangedaan. We hebben vijf dagen heerlijk aan het strand gelegen en genoten van de super heldere zee en de zon. Toen was het tijd om weer verder te reizen, nu naar Phnom Penh.

In Phnom Penh zijn we naar de Killing Fields geweest. Het schijnt dat de Khmer Rouge hier minimaal 1,7 miljoen mensen heeft vermoord. Echt onbegrijpelijk en gruwelijk. Daarna nog een bezoek gebracht aan S-21, een gevangenis in Pnhom Penh waar mensen gevangen werden gehouden en werden gemarteld, voordat ze naar de Killing fields werden gebracht. Erg indrukwekkend allemaal. We hebben in totaal 2,5 dag in de hoofdstad van Cambodja en dan gaan we op naar het volgende land: Maleisië. Morgenochtend vliegen we naar Kuala Lumpur, waar we nog een dagje hebben om Merel en Chris uit te zwaaien.

Groetjes Edwin & Sylvia

22 augustus t/m 10 september (Laos)

Laos = prachtige natuur, mooie watervallen, vriendelijke mensen, mooie riviertochten!

Ja, we zijn erg enthousiast over Laos. Maar we zullen bij het begin beginnen. We kwamen dus na een ellendige rit in Muang Khua aan. Na een nachtje slapen probeerden we samen met de twee Engelsen en de Spanjaard een boot naar Luang Prabang te charteren. Na wat onderhandeling vonden we een boot die ons naar Nong Kiaw bracht. Het was echt een prachtige boottocht. Voor vier uur lang zagen we alleen maar bos, bergen en kleine dorpjes. Echt mooi. Gelukkig stond er in Nong Khiaw een busje dat diezelfde dag nog naar Luang Prabang ging. We moesten echt geld pinnen, dus wij besloten mee te gaan. De andere drie besloten een nachtje in Nong Khiaw te blijven.

Luang Prabang is echt een geweldig stadje. Er heerst zo'n rust (overal waar je trouwens komt in Laos) en het doet niet echt aan als een stad. Na wat zoeken vonden we een leuk guesthouse met internet. 's Avonds even over de avondmarkt gelopen. Wat is dat heerlijk als je gewoon over zo'n markt kan lopen zonder dat de mensen aan je hoofd zeuren om van alles te kopen. De volgende dag besloten we op de fiets naar de Kuang Si waterval te gaan. We huurden een paar fietsen (zonder versnellingen) en gingen op pad. Het zou een 32km lange rit worden door de bergen in de zon (bloedheet dus). We waren compleet uitgeput toen we eenmaal aankwamen. Achteraf gezien hadden we mountainbikes moeten huren, want zonder versnellingen moet je elke berg oplopen. Bij de waterval regelden we meteen een tuk-tuk voor de terugweg. We hebben heerlijk gezwommen in het koude water en zijn naar de top van de waterval gelopen.

We wilden in Huay Xai de Gibbon Experience gaan doen en besloten met de boot naar het westen te gaan. Na twee dagen 10 uur op een boot te hebben gezeten (was wel iets te lang hoor) kwamen we in Huay Xai aan. De tweede dag op de boot kwamen we erachter dat de Gibbon Experience 160 euro pp kost. Tja dat vonden we toch wel iets te duur. Dus we besloten de volgende dag direct door te reizen naar het noorden, naar Luang Namtha. Hier zou je tijgers kunnen zien, lazen we in de Lonely Planet. Op internet lazen we dat je die eigenlijk helemaal niet ziet als je daar de jungle in trekt (dan moet je echt geluk hebben), dus ook dat gingen we maar niet doen. We besloten een fiets (een mountainbike dit keer, we leren wel snel) te huren om rondom Luang Namtha te gaan fietsen. Drie uur lang hebben we door kleine dorpjes, door modder en langs rijstvelden gefietst. Wat is het toch een prachtig land. De dag erop gingen we weer terug naar Luang Prabang. Wat een busrit was dat. We slingerden door de bergen, stuiterden door gaten in de weg en dat 6 uur lang. Helemaal gaar kwamen we dan ook in Luang Prabang aan.

Onze laatste dag in Luang Prabang huurden we een scooter, een met versnellingen. We hadden beide nog nooit op een scooter met versnellingen gereden, dus echt soepel ging het niet. Al snel hebben we het omgeruild tegen één zonder versnellingen. We gingen op weg naar de Tad Sea waterval. Hier hebben we een zip-line activiteit gedaan. Via kabels glijd je dan tussen de bomen door naar beneden. Erg leuk om eens te doen. Daarna nog lekker gezwommen bij de waterval.

Vanuit Luang Prabang gingen we naar Vang Vieng, wat bekend staat om het tuben (in een band over de rivier en onderweg in de barretjes zoveel mogelijk drinken. Helaas waren we beide wat grieperig toen we hier aankwamen, dus tubing leek ons niet zo'n goed idee. In Vang Vieng hebben we voornamelijk in de bars films en Friends gekeken. Lekker relaxed. Vientiane was de volgende plaats. De hoofdstad van Laos, deed in tegenstelling tot Luang Prabang, wel als een stad aan. Ook hier niet veel gedaan, alleen wat door de stad gelopen. We waren nog steeds niet helemaal fit namelijk en er was ook niet zoveel te doen.

Vanuit Vientiane hebben we de nachtbus naar Pakse genomen. Door de hobbelende rit was het niet zo'n succes, dus we waren allesbehalve uitgeslapen toen we in Pakse aankwamen. Heerlijk leek het ons om in een guesthouse te komen en lekker te gaan slapen. Dat guesthouse vonden we wel snel, maar de bedden bleken keihard, maar niet de hardste. Want de volgende nacht sliepen we in een guesthouse echt op een plank (Joran heeft in zijn cel in Peru vast een beter bed). Vanuit Pakse hadden we twee dagen een scooter gehuurd om naar het Bolaven Plateau te rijden. Dit gebied staat bekend om de vele koffiebomen die er staan. Onderweg weer verschillende watervallen gezien. Bij de laatste vond Edwin het nodig om in de modder te gaan liggen. Jammer genoeg had Sylvia geen camera bij de hand, dus het staat niet op video.

Onze laatste stop in Laos is Si Phan Don (ook wel 4000 Islands genoemd). Vanuit Pakse hadden we verrassend genoeg een privé minivan richting Don Det (dat we dat nog mochten meemaken). Het laatste stukje moesten we in een bootje de Mekong over naar het eiland Don Det waar we verbleven. Hier hebben we wederom gefietst (jaja, sportief zijn we he) en voor de rest lekker rustig aan gedaan. En we hebben twee avonden genoten van patat met mayonaise en heerlijke champignonroomsaus bij de plaatselijke Belg. Wat kan mayonaise lekker zijn zeg!

We zijn inmiddels de grens met Cambodja overgelopen (ja echt gelopen) en we hopen het hier net zo leuk te hebben als in Laos.

Groetjes van ons

Ps: voor degene die meer foto's willen zien (hier kunnen we er maar een paar kwijt) kunnen kijken op http://picasaweb.google.com/fromaedwin